Sadık Çelik yazdı: Trump’ın sopalı diplomasisi

Donald Trump’ın “Yeniden Büyük Amerika!” sloganı eşliğinde vazifeye başlamasıyla birlikte sahneye aldığı tansiyon sineması insanı hayrete düşürüyor… Hukuk ve kanunlara aldırmadan, akıllara sakinlik verecek kararları sıradanmış üzere bir bir alıyor… Kanun, hukuk tanımaz icraatlara start verdi… Ne senatoyu ne de meclisi umursuyor ve tüm oyuncaklar benim olsun, diyen küçük bir çocuğun bencil hırsıyla hareket ediyor…

Göreve gelir gelmez, Kanada aslında Amerika’nın 51. eyaleti olmalı, diyerek başladı “kötü” niyetlerini sıralamaya. Panama’yı “geri alacağını” argüman ediyor ve Meksika hududuna duvar örmekte ısrar ediyor; zira ona nazaran ülkede “yeterince kara derili insan var.”

HASTALIKLI ARZULAR

Trump’ın hastalıklı istekleri Ukrayna’yı da es geçmiyor elbette. Ukrayna’ya yapılan, Biden devrinde başlayan ve devam eden silah ve para yardımı karşılığında az elementlerle dolu küçük bir toprak modülü istiyor ve bunu, “Bu bizim hakkımız, Ruslarla savaşsınlar diye 500 milyar doların üstünde yardım yaptık!” diye haykırarak talep edebiliyor.

En büyük ve acı projesi ise muhakkak ki Gazze… Gazze’deki Filistinlileri Mısır ve Ürdün’e sürerek orayı bir tatil beldesine çevirip dostlarıyla eğlenmenin hayalini kuruyor… Ne de olsa dünyayı bir emlakçı başıyla yöneten Trump için Gazze yalnızca bir toprak kesimi, bir emlak, bir yerden fazlası değil.

ONCA KÖTÜLÜK

İnsanlar vahşice katledildi, çoluk çocuk demeden kıyma makinesinden geçirilir üzere kıyıp geçildi… İngiliz oyuncu Tilda Swinton’ın 75. Berlin Sinema Festivali’nde, herkesin gözünün içine baka baka, cesurca lisana getirdiği üzere; devlet eliyle işlenen ve milletlerarası alanda göz yumulan kitlesel katliamlar… ve gözlerimizin önünde işlenen insanlık suçları… Gezegene saçılan onca kötülük… Artık çıkmış, Ukrayna’da barış diyor Trump…

Rusya-Ukrayna barışı için Putin’le yüz yüze bir ortaya gelme planları… Avrupalı başkanlar, Ukrayna konusunda ABD’nin kıtayı dışarıda bırakacak barış görüşmelerinde Rusya ile birlikte hareket ettiği tasalarına karşılık Paris’te gayriresmi olarak toplanarak Amerika’ya karşı daha fazla konsolide olmaya çalışıyor üzere fakat zor… AB ülkeleri, daha koordineli bir siyaset izleme ve Amerikan liderliğine daha az bağımlı kalmayı hedefleyen stratejiler geliştirme istikametinde motive olabilir tahminen. Lakin süreç, bilhassa iç politik farklılıklar ve çeşitli üye devletler ortasındaki ekonomik çıkar çatışmaları nedeniyle zorlayıcı olacaktır.

İNTİKAM PEŞİNDE

Trump, kendinden evvel ne yapıldıysa şu anda aykırısını yapıyor, Avrupa’nın Ukrayna’ya silah ve mühimmat takviyelerinin de bir nevi intikamını alıyor gibi…

Bu teşebbüsler, Trump’ın “sopalı diplomasi” olarak isimlendirilen prosedürlerinin bir test alanı olabilir. Fakat, bu yaklaşımın uzun vadeli sonuçları belgisiz, memleketler arası bağlarda tansiyonları artırma potansiyeli ise yüksek. Sopalı diplomasinin sonuçlarını vakit gösterecek fakat aşikâr ki bu sinema tüm dünyayı çok gerecek…

ŞİMDİ DE TÜSİAD SORUŞTURULUYOR

Yıllardır TÜSİAD yıllık toplantılarında, yüksek istişare kurulunda eleştirel bir lisan hakimdi. Lakin son toplantıda, TÜSİAD YİK Başkanı Ömer Aras’ın konuşmasında bu eleştirel ton bir adım daha ileri taşındı. Bugün, TÜSİAD’ın patronlar kulübü yapısı ve lonca sistemini andıran oluşumunu eleştirmek hakkımızdır lakin Aras, Türkiye’nin acı gerçeklerini lisana getirmiştir, ne eksik ne fazla…

TÜSİAD, yiğit ve net sözleriyle, bir muhalefet partisinin söylemesi gerekenleri söylemiştir aslında. Ülkede hissedilen muhalefet boşluğu, CHP’nin kendi iç sorunlarıyla meşgulken, bilhassa ön seçim ve aday belirleme kederine düşmüşken daha da belirginleşiyor.

ETKİN MUHALEFET YOK

Halbuki ülkenin, ekonomik, toplumsal, tüzel ve insan hakları alanındaki derin meseleleri korkutucu boyutlara tırmanmış durumda. Bu kritik periyotta, TÜSİAD üzere bir kurumun muhalefetin klasik rollerini üstleniyor olması, CHP’nin ve öteki muhalefet partilerinin, ülkenin karşı karşıya olduğu derin meselelerle ilgili sergileyemediği faal muhalefeti bir sefer daha güçlü ve acı bir halde hatırlatıyor.

Tabii TÜSİAD’ın ortaya koyduğu haklı tenkit, derhal yansıyı ve iktidarın gazabını üzerine çekti ve soruşturma süreci başlatıldı.

HUKUK DEVLETİ

Bu, ülkenin giderek artan ve ağırlaşan sıkıntıları karşısında iktidarın tahlil yolu olarak, siyasi ve türel uygulamalarla daha merkeziyetçi bir şahsım devletine günbegün biraz daha evrilmeyi seçtiğini, bir kere daha gösteriyor. Tenkit ve tabir özgürlüğü giderek daha fazla kısıtlanıyor, otoriterleşme hudutları zorlanıyor. Halbuki, başlatılan soruşturmanın akabinde TÜSİAD’ın yaptığı ikinci açıklamada da belirttiği üzere; “ekonomik kalkınmayı fakat insan hakları temelli, iştirakçi demokrasi prensibini benimsemiş bir hukuk devleti ile kalıcı hale getirebiliriz”…

GEÇMİŞE GİDELİM

Ayrıca hatırlatmak gerekir ki, TÜSİAD geçmişte de siyasi arenada etkin bir rol almış, 1979’da Ecevit hükümetine yönelik sert tenkitleri ve gazetelere verdiği çarşaf çarşaf ilanlarla hatırlanmaktadır. Bu periyotta yayımlanan bildiriler, nihayetinde Ecevit hükümetinin istifasına kadar giden bir tesir yaratmıştı. O vakitler güçlü bir tesir gösteren TÜSİAD, bugün ise “Sen kimsin, haddini bil!” tenkitleriyle ve “yeni Türkiye” bildirileriyle karşı karşıya. Bu durum, TÜSİAD’ın geçmişteki faal rolünden bugüne yaşadığı değişimi ve siyasi sahnedeki yerini dramatik bir halde özetliyor. Nereden nereye, diye düşündürüyor…

Bugün iktidar, alenen, tartışmayan, eleştirmeyen, her kısmın biatını talep eden bir toplum yapısını dayatıyor. Temsil ettiği 4.500’e yakın şirket, kurumlar vergisinin yüzde 80’ini ödeyen, kayıtlı istihdamın yüzde 50’sini (kamu ve tarım hariç) sağlayan, kamu dışı ulusal gelirin yarısını oluşturan TÜSİAD’a açılan soruşturma, bu dayatmanın onlarca benzerinden yalnızca biri.

Ne olursa olsun;

TÜSİAD YİS Başkanı’nın açıklamaları, bir ana muhalefet partisinin lisana getirmesi gereken tenkitleri direkt hükümete yansıtmış olması açısından değerli. Bu duruş, güçlü bir sivil toplum ruhunu vurguluyor. Emekçi sendikaları, Türk-İş üzere kuruluşlar, mühendis odaları, barolar ve Türk Tabipler Birliği üzere meslek örgütlerinin sesi, bu cins kritik vakitlerde daha fazla duyulmalı. Tahminen de bu sesler yükseliyor lakin mevcut şartlar içinde gereğince duyulamıyorlar…

Cumhurbaşkanlığı seçimlerine giderken, önümüzdeki 2.5 yıl içinde Türkiye’nin ne çeşit tecrübeler yaşayacağını vakit gösterecek, lakin işaretler öylesine karanlık ki…

BELEDİYE LİDERLERİNİN TEPE SİYASET EĞİLİMİ

Türkiye’de belediye liderlerinin, siyasetin tepelerine olan ilgisi, idare merdivenlerinde yükselme tutkusu çabucak fark ediliyor ve bilhassa son devirlerde bu tıp siyasi yükseliş öykülerine ya da en azından potansiyeli olan yükseliş kıssalarına sık rastlar olduk.

Yerel seçimlerde kazanılan muvaffakiyetler bir bakıma, ulusal liderlik için bir basamak üzere görülüyor. Hele ki İstanbul üzere büyük bir metropolü, coğrafik, kültürel, politik, tarihi ve sembolik kıymeti eşsiz bir kenti “fethetmiş” olmak…

Siyasetin doruğuna tırmanmak için gereksinim duyulan gücün, gücün, lokal idarelerde kazanılan seçim başarılarından (yerel seviyede güzel idare icraatleri hayata geçirmiş olmaktan, kentleri düzgün yönetmekten değil, dikkatinizi çekerim…) geldiğine duyulan inancın kaynağı ya da bunu “kolaylaştıran” ögeler birden fazla.

Örneğin sürecin merkezinde, liderlerin “karizmatik” liderlik özellikleri yer alıyor olabilir. Belediye başkanlığı yaparken, ulusal siyasete adım atmalarını da sağlayacak, onları buna teşvik edecek bir popülerite yaratırlar.

SİYASİ ŞOV

Medya ve imaj idaresi, günümüz Türkiye’sinde siyasetin şekillenmesindeki yadsınamaz belirleyici ögeler ortasında yer alır. Fakat medyanın gücünü kullanmakla medya tarafından yönlendirilmek ortasındaki çizgi epeyce ince; bazen bu imaj idaresi, liderlerin gerçek yüzlerini ve siyasetlerini gölgeleyebilir, kamuoyunu meşgul eden lakin aslında çok da somut olmayan bir siyasi gösterinin modülü haline gelebilir. Bazen de tam bilakis, medyanın gücü, madalyonun, bilinmeyen kalması umulan yüzünü ortaya çıkarabilir…

Bu dinamik, bilhassa medyanın güçlü ellerde olduğu bir siyasi ortamda daha da karmaşık bir hal alır. Türkiye’de medya çok büyük oranda iktidarın elinde ve denetiminde olduğundan, hangi seslerin duyulduğu, hangi görüşlerin öne çıkarıldığı büyük ölçüde bu alakalar ağı tarafından şekillenmektedir. Bu durum, belediye liderlerinin ulusal siyasete taşınma sürecinde de gözlemlenebilir bir tesir (gerek önünü kesme, gerekse önünü açma yönünde) yaratır.

Medyanın bu tek taraflı denetimi, siyasi görüntüyü şekillendirmekle kalmıyor, eleştirel sesleri susturuyor ve farklı görüşleri düpedüz yok ediyor.

SİYASETİN DORUĞU

Belediye liderlerinin siyasetin tepesine çıkma hayallerine geri dönersek… Siyasi kapital birikimi de bu süreçte kritik rol oynar. Liderler, mahallî idarelerde güçlendikçe, statünün, paranın, kamu kaynaklarının tesiriyle kuvvetli bağlar ve ağlar yarattıkça, kimi vakit da projeleriyle muvaffakiyet kazandıkça siyasi bir kapital biriktirirler. Bu kapital, genel seçimlerde ve partiler içindeki güç çabalarında bir koz olarak kullanılır. Lakin burada düşündürücü olan, bu kapitalin ne kadar yanlışsız ve “hikmetli” bir formda kullanılacağıdır…

Kısmen biriktirdikleri siyasi kapital, kısmen de karizmanın ya da popüleritenin tesiriyle ve tahminen biraz da lokal ve toplumsal siyasetler aracılığıyla geniş bir toplumsal taban oluşturan liderler, bu tabanı bir siyasi güce dönüştürme yolunda ilerler.

Ancak, bu tabanın oluşturulması ve idame ettirilmesi, yalnızca bir heves mi, yoksa hakikaten sürdürülebilir bir politik güç müdür? İşte burada, liderlerin halkla olan ilgilerinin derinliği ve samimiyeti sorgulanır…

Belediye liderlerinin Türkiye’de ulusal siyasete yükselme dileklerini ele alırken, bu durumun sık yaşanan bir olay olmadığını, her vakit siyasi tepeyle neticelenmediğini lakin özellikle son devirde lokal yöneticiler ortasında yaygın bir hayal haline geldiğini vurgulamak gerekir.

KARAYALÇIN ÖRNEĞİ

Türkiye’deki lokal idarelerden ulusal liderlik durumlarına geçiş süreci, birtakım besbelli örneklerle daha uygun anlaşılabilir. Bu sürecin öncüsü olarak görülen Murat Karayalçın, belediye başkanlığından siyasetin tepelerine tırmanan birinci isimdir. Örgüt içinde tesirli bir önder olan Karayalçın, bilgi birikimi, Siyasal Bilgiler Fakültesi mezunu oluşu, Birleşik Krallık’ta Kalkınma İktisadı kolunda yüksek lisans yapmış olması, Devlet Planlama Teşkilatı geçmişi, Köy İşleri Bakanlığı’nda müsteşar yardımcılığı misyonunda bulunmuş olması, teknokrat kimliği ile dikkat çeker.

Tüm bu sağlam ve tesirli akademik ve meslek geçmişine karşın Karayalçın’ın genel başkanlık konusunda bir ısrarı olmamış, bilakis bu mevzuda onu ikna ede kişi Erdal İnönü olmuştur. Karayalçın, İnönü’ye duyduğu büyük hürmet ve hürmetle misyonu kabul etmiştir.

Sonrasında da SHP genel başkanlığı, başbakan yardımcılığı ve dışişleri bakanlığı gibi görevlerde bulunmuştur. Birikimi ve düzgün niyeti sayesinde..

(Bugünkü birtakım yöneticiler üzere, kendisine güvenen, kendisini var edenlere karşı rastgele bir ihanette bulunmamış, hürmete hürmetle, itimada itimatla karşılık vermiştir…)

Karayalçın, bu bağlamda, lokal idarelerden ulusal seviyeye geçiş yaparak değerli bir siyasi meslek inşa etmiştir.

ERDOĞAN’IN YÜKSELİŞİ

Erdoğan ise Karayalçın üzere bir akademik mesleğe sahip olmamasına karşın, kendi siyasi mesleğinde emsal bir yükselişi gerçekleştirmiştir. 1970’ler ve 80’ler boyunca İslamcı etraflarda etkin olarak yer alan Erdoğan, Ulusal Selamet Partisi’nden vilayet ve ilçe gençlik kolları başkanlığı yapmış, milletvekili adaylığı, ilçe belediye başkanı adaylığı gibi safhalardan geçmiş, nihayet yıldızı,1994 yılında İstanbul Belediye Başkanı olarak seçilmesiyle tam manasıyla parlamış ve onu Türkiye’nin en tesirli siyasi figürlerinden birine dönüştürmüştür.

Günümüzde ise tekrar Karayalçın üzere güçlü ve istikrarlı bir akademik mesleği olmasa da İmamoğlu’nun emsal bir siyasi yükselişe aday olmak istediği görülüyor. İstanbul Belediye Başkanı olarak göreve başlamasından sonra, ulusal siyasette de kıymetli bir rol üstlenme dileği, onun gündemini birinci sıradan belirliyor. İmamoğlu’nun bu isteği, evvelki başkanların yolunu takip etme isteğini ve siyasetin doruğuna ulaşma maksadını yansıtıyor.

Ancak bu tıp siyasi istekler, mahallî yöneticilerin, asıl ve en kıymetli işleri olan kent idaresine olan odaklarını dağıtabiliyor. Onların kent idarelerine gereken dikkati ve kıymeti verememelerine, mahallî idare misyonlarının aksamasına yol açabiliyor. İstanbul örneğinde gördüğümüz gibi…

SİYASİ KARİYER

Bu tıp bir dilek, başkanların kendi içlerindeki güç, denetim ve muvaffakiyet muhtaçlıklarının bir yansıması olarak okunabilir. Siyasi başkanlar, ekseriyetle toplum içinde besbelli bir yer edinme ve tarihe geçme dileğine sahiptirler. Fakat bu, tıpkı vakitte onların egolarını ve ferdî hırslarını da besler. Mahallî idarelerdeki muvaffakiyetlerini ulusal siyasete taşıma dileği, bu hırsların bir göstergesidir. Bu durum, önderlerin yalnızca siyasi mesleklerine odaklanmalarına neden olurken, asıl sorumlulukları olan kent idaresine olan bağlılıklarını ve etkinliklerini ne yazık ki azaltır.

Belediye liderlerinin, ülkenin yönetilmesinde kendilerini sorumlu, yetkili ve hikmetli görmeleri… Mahallî idarelerdeki asıl sorumluluklarını ulusal sahne isteklerine kurban etme riski pahasına…

Bu, yalnızca politik bir hırsla değil, birebir vakitte hizmet ettikleri toplumun gerçek muhtaçlıklarını göz arkası etme değerine, şahsî mesleklerini öne çıkarma eforu olarak okunabilir mi…

Ekrem İmamoğlu’nun siyasi seyahati, siyasetin dalgalı sularında bir acemice seyir üzere görünüyor. Siyaset oyununu düzgün oynayabilmek deneyim ve ustalık gerektirir. İmamoğlu, tanınan bir figür olabilir; ama siyaset sahnesinde deneyimsizliği, telâşlı ve fırsatçı tutumları, risk alma ve yönetme kabiliyetinin noksanlığı, onu muteber ve etik bir önder olmaktan alıkoyuyor.

GELENEK VE ÖNGÖRÜ

Erdoğan üzere tecrübeli ve güçlü hitabet gücü olan bir siyasetçinin karşısında, İmamoğlu’nun “oyuna gelmemesi” mümkün olmuyor. Siyasetin satranç tahtası üzerinde ileri atılımlar yapabilmek, bilhassa Türkiye üzere karmaşık coğrafyalarda, büyük bir ustalık ve stratejik düşünme gerektirir. Vazoyu kırmamak, o mefküreden şaşmamak, denetimi ve gündemi elde tutmak, bu sırada kendi içinde de bölünmemek, parçalanmamak öteki türlü bir yetenek, öngörü ve dirayet gerektirir.

Türkiye’de konu bahis sabırsız ve tecrübesiz yeni tip siyasetçiler dünden bugüne siyaset sahnesine yükseliyor. Parti örgütlerini etkileyerek değerli mevkilere seçilebiliyorlar. Kent rantlarına çökme konusunda ustalaşan bu yöneticiler, sistemin imkanlarını kullanarak geniş bir ağ oluşturuyor ve Ankara’ya gerçek genişliyorlar…

Ancak bu önderlerin, toplulukları bir ortada tutacak bir yapıştırıcı oluşturma, yönetme, yönetim etme, kitleleri konsolide etme ve ileri adımlar atma üzere maharetler konusunda yetersiz kaldıkları görülüyor. Bu eksiklikler, ekseriyetle maddi çıkar ve mevki beklentilerine dayalı münasebetlerle örgütlerini ve etraflarını bir ortada tutma teşebbüsleriyle daha da belirginleşiyor. Bu cins yöneticiler, sıklıkla dar takımları etkileyebilme gücüne sahipken, geniş kitlelere ulaşamıyorlar. Tanınan kültürün bir modülü üzere; bir müzikçinin parlak çıkışı üzere ani ve gösterişli ancak kalıcı değil…

Kısa vadeli çıkar bağlantılarına dayalı bir liderlik anlayışının, geniş kitlelerin muhtaçlık ve beklentilerini göz gerisi etmesi ve bu nedenle sürdürülebilir bir siyasi güç oluşturamaması ise kaçınılmaz…

YAPISAL SORUNLAR

Türkiye’deki seçim sistemi ve partiler yasası üzere yapısal meseleler, bu tıp siyasetçilerin yükselişini kolaylaştırıyor. Mevcut sistem, gerçek manada halkın iradesini yansıtmaktan uzak; sandığa gidip oy kullanan vatandaş, aslında sürecin çok sonlarında tesirini gösteriyor. Seçimlerde, mahalle, ilçe, vilayet ve kurultay evrelerinden sonra, genel başkan, parti meclisi, merkez yürütme kurulu ve seçim komitelerinin belirlediği adaylar son olarak vatandaşın karşısına çıkıyor.

Bu durum, Türkiye’de siyasi sistemin temelinden ıslahat gerektirdiğini gösteriyor. Gerçek demokratik değişim için, seçim sistemi ve partiler yasasının, vatandaşların direkt tercihlerini yansıtacak biçimde yine şekillendirilmesi elzemdir. Bu yapısal değişiklikler, siyasi arenadaki süreksiz ve yüzeysel muvaffakiyetlerin ötesinde, gerçek ve sürdürülebilir liderliklerin önünü açabilir.

Tabii bu noktada, örneğin CHP içinde, belediye liderleri dışında potansiyel bir cumhurbaşkanı adayı veyahut da genel lider çıkmaması da dikkat alımlı bir durum. Artık CHP toprağında, geniş vizyon sahibi önderlerin yetişmediği acı bir formda görülüyor. Bunun yerine, mahallî idarelerdeki kent rantlarından beslenen, popülist önder tipolojisi öne çıkıyor.

BÜYÜKERŞEN ÖRNEĞİ

Bu genel tablonun dışında duran, istisnai figürler de var elbette. Örneğin; kenti “eski” imajından sıyırmış, Eskişehir’i çağdaş ve çağdaş bir kente dönüştürmeyi başarmış bir lider; Yılmaz Büyükerşen… 1999’dan beri her periyot tekrar seçilmiş olması, onun idare maharetlerinin ve kentle olan güçlü bağının bir göstergesidir. Önemli bir akademik mesleğe sahip olan ve mahallî idarelerdeki başarısı artık herkes tarafından kabul ve takdir gören Profesör Büyükerşen, tüm bu avantajlı pozisyonuna karşın bugüne kadar genel siyasete adım atmayı düşünmemiştir. Mahallî siyasetteki etkileyici mesleğine karşın, ulusal siyasete geçiş yapma tekliflerini geri çevirerek kendi yolunda yürümüştür. 2004 yılında, dönemin DSP Genel Başkanı Bülent Ecevit tarafından kendisine sunulan genel başkanlık teklifini reddetmiştir. Ayrıyeten, 2014 Türkiye cumhurbaşkanlığı seçimlerinde de cumhurbaşkanı adaylığı için ismi geçmesine karşın bu teklifi de kabul etmemiştir. Büyükerşen’in bu kararları, onun lokal idarelere olan bağlılığını ve önceliğini göstermektedir. Ben bu kenti yönetmekten sorumluyum, diyerek tüm odağını Eskişehir’de tutmuştur. Büyükerşen’in saygın kimliği ve tavrı, mahallî yöneticiler ortasında örnek teşkil eden seçkin kişiliklerden biri olarak öne çıkmaktadır.

Neticede; halk, kendi başkanını seçer. Gerçek liderlik, halkın doğal seçimiyle şekillenir; zorlama tekniklerle değil… Şayet bir başkan, kendini halka hakikat halde tabir edebilir ve onların inancını kazanabilirse, halk onu aslında kucaklar ve dayanaklar. Başkanlar zorla değil, doğal bir kabul ile halkın dayanağını artlarına alacak biçimde yükselmelidir. Halk, sahiden inandığı ve güvendiği lideri kendiliğinden öne çıkarır ve onları yüceltir.

SİYASET: GÜÇ OYUNU MU

İktidarın ve siyasi hareketlerin odağında hep beşerler ve onların temel hakları yer almalıdır. Fakat gördüğümüz üzere, lokal seviyede de global seviyede de, siyasi arenada bu temel prensipler şiddetle göz gerisi edilmekte, güç ve çıkar oyunları, kişisel ve toplumsal muhtaçlıklar üzerinde baskın çıkmaktadır.

Siyasetin sırf bir güç oyunu olmadığını, gerçekte hizmet ve sorumluluk gerektiren önemli bir iş olduğunu unutmayan ve bunu unutturmayanlardan olalım. İster mahallî ister global seviyede olsun, başkanların ve siyasi yapıların, halkların refahı ve toplumsal barış için çalışması gerektiği gerçeğini her daim hatırlayalım.

Yönetim kademelerinde yükselmek, halka hizmet etmekten daha cazip bir gaye haline gelmemelidir… Siyasi başkanlar ve kurumlar, topluma hizmet etme misyonunu temel almalı; iktidarın tatlı sularında yüzmenin getirdiği sorumlulukları her daim göz önünde bulundurmalıdır.

Gerçek muvaffakiyet, ferdî meslek planında yükselen grafikler yahut bilinçsizce alkışlanan popülist konuşmalar değil, toplumun her kesitinden beşere temel yaşama hak ve özgürlüklerinin koşulsuz şartsız teslim edilmesi, ömür kalitesinin yükseltilmesi, toplumsal adaletin ve refahın sağlanması ve tüm insanlık için daha yeterli bir gelecek inşa edilmesi ile ölçülmelidir.

Sadık ÇELİK

sadikcelik.gorus@gmail.com

Odatv.com