‘Medeniyetler Çatışması’ mı, ‘Tarihin Sonu’ mu… Şara’nın Suriye planı

Middle East Monitor’da çıkan bir makale çağımızın iki tartışmalı düşünürünün tezlerini Suriye üzerinden kıymetlendiriyor. Çok tartışılan hatta bir ölçüde değerini yitirdiği öne sürülen bu iki fikir, Suriye örneğinde tekrar gündeme mi geliyor? Mecmua 2009 yılının ortalarında ortaya çıkan, kâr maksadı gütmeyen bir medya takip kuruluşu ve lobi kümesidir. Büyük ölçüde İsrail-Filistin çatışmasına odaklanmakla birlikte Orta Doğu’daki başka bahisler hakkında da yazmaktadır. Katar tarafından finanse edildiğinin de altını çizelim. MEMO’nun yöneticisi, Britanya Müslüman Kurulunun eski Genel Sekreter Yardımcısı ve Britanya Müslüman İnisiyatifinin şu anki yöneticisi Daud Abdullah’tır. Makalenin müellifi Ömer Ahmed , Londra Üniversitesi Birkbeck’ten Memleketler arası Güvenlik ve Global İdare alanında Yüksek Lisans derecesine sahip Orta Doğu uzmanı bir müellif. ODA TV okurları için bu yazıyı özetledik.

YENİDEN GÜNDEM OLDU

Soğuk Savaş’ın sona ermesinden bu yana, iki büyük teori global politik evrim tartışmalarını şekillendirdi: Merhum Samuel Huntington’ın Medeniyetler Çatışması ve Dünya Tertibinin Tekrar Yapılanması ve eski öğrencisi Francis Fukuyama’nın Tarihin Sonu ve Son İnsan. Fakat her ikisi de yıllar boyunca değerli tenkitlerle karşı karşıya kaldı. Soğuk Savaş sonrası çatışmaların öncelikle kültürel ve dini bölünmeler tarafından şekillendirileceğini varsayan Huntington’ın tezi, medeniyetleri katı, monolitik varlıklara indirgeyen çok kolaylaştırıcı olarak alay konusu oldu. Bu ortada, Fukuyama’nın liberal demokrasi ve özgür piyasa kapitalizminin insan idaresi için kesin, kozmik modeli temsil ettiği tarafındaki kendinden emin savı, bilhassa Çin ve Rusya’da otoriterliğin ve alternatif ekonomik modellerin devam etmesiyle giderek daha fazla sorgulanıyor. Fakat, görünürdeki eksikliklerine karşın, her iki çerçeve de eski isyancı, geçici Devlet Başkanı Ahmed El-Şara liderliğindeki Esad sonrası Suriye örneğinde yenilenmiş bir alaka buluyor.

ÖZÜNDE İSLAMCI BİR HÜKÜMET DAHA

Suriye İç Savaşı’nın mezhepsel, politik ve jeopolitik olmak üzere birden fazla boyutu olmasına karşın, tahlili klasik sınıflandırmalara meydan okuyan bir hükümetin ortaya çıkmasına neden oldu. İran’ın 1979 İslam İhtilali’nden ve Taliban’ın 2021’de Afganistan’ı ikinci kere ele geçirmesinden bu yana birinci sefer, bölgede özünde İslamcı bir hükümet ortaya çıktı. Fakat bilhassa Taliban ile farklılıkları olduğunu belirten iletisini çabucak vermeye itina gösterdi.

HUFFİNGTON’NUN KİMLİK ODAKLI SİYASETİ Mİ GELDİ?

Şara, El Esas geçmişini de kabul etti ve artık onlarca yıllık Baas laikliğini geride bırakıp İslami prensiplere dayalı idareye geçen bir devleti yönetiyor. Bu gidişat, Huntington’ın öngördüğü kimlik odaklı siyasi tekrar yapılanma çeşidini örneklediği için dikkat caziptir. Lakin, kıymetli ihtarlarla birlikte. Huntington, Soğuk Savaş sonrası dünyanın öncelikle medeniyetler ortası çatışmalarla, bilhassa İslam dünyası ile Batı ortasında, tanımlanacağını ileri sürmüştür. Eleştirmenler uzun vakittir bu çerçevenin medeniyet içi çatışmaları ve kültürel kimliklerin akışkanlığını göz arkası ettiğini belirtmişlerdir. Suriye’nin durumu bu karmaşıklıkları göstermektedir.

Nedir bu karmaşık durum? Esad sonrası hükümet Batı (veya İsrail) ile direkt bir çatışmaya girmedi, bunun yerine pragmatik bir angajman aradı. Dahası, tek tip bir “İslam medeniyeti” kavramı, İran, Suudi Arabistan yahut Taliban’ın Afganistan’ından besbelli formda farklı olan Suriye’nin siyasi yörüngesi tarafından sorgulanıyor.

FUKUYAMAYA’DA GÖZ KIRPTILAR

Aynı vakitte Suriye, Fukuyama’nın özgür piyasa kapitalizmi vizyonunun ögelerini da benimsiyor. Onlarca yıllık ekonomik sakinliğin akabinde, El-Şara hükümeti, neoliberal ekonomik siyasetlere gerçek bir kayma sinyali verdi. Son ataklar ortasında kilit kesimlerin özelleştirilmesi, yabancı yatırımların cezbedilmesi ve global iktisada yine entegrasyon arayışı yer alıyor.

LAİK OLMAYAN LİBERALLEŞME

Fukuyama’nın ekonomik liberalleşmenin tüm toplumlar için doğal bir son nokta olduğuna dair kesin inancıyla örtüşüyor. Lakin başlangıçta öngördüğü üzere, bunlar kesinlikle liberal demokrasiye yol açmıyor. Suriye, kendisinden evvel Çin üzere, piyasa liberalleşmesinin otoriter yahut laik olmayan idareyle bir ortada var olabileceğini gösteriyor. Fukuyama ayrıyeten, “Ekonomik liberalleşme kesinlikle demokrasiye yol açmaz, fakat siyasi değişimin daha muhtemel hale geldiği şartları yaratır” müşahedesinde bulundu. Bu bakış açısı, demokrasi hala uzak olsa bile, özgür piyasa siyasetlerinin benimsenmesinin sonunda, yeni siyasi dinamikler yaratabileceği Suriye için, direkt geçerlidir.

‘KAPİTALİZM DEMOKRASİ İLE UZLAŞMAK ZORUNDA DEĞİL’ İDDİASI

Suriye’nin ötesinde, hem Huntington’ın hem de Fukuyama’nın teorilerini karmaşıklaştıran dikkate kıymet hadiseler var. Çin, Batı’nın ekonomik hakimiyetine meydan okumasına müsaade veren bir devlet denetimli kapitalizm biçimini benimserken, liberal demokrasiyi reddetti. Rusya da, global finans sisteminin ögelerini bünyesine katarken, güçlü bir merkezi devleti korudu. İslam dünyasında bile ekonomik liberalleşme, çeşitli biçimler aldı. Örneğin, Suudi Arabistan’ın Vizyon 2030’u, otoriter bir monarşiyi korurken, krallığın iktisadını çeşitlendirmek ismine bu adımı attı.

DİNİ KİMLİK İLE YÖNETİLİR, NEOLİBERAL İKTİSAT UYGULANIR

Suriye örneği, Huntington’ın tez ettiği üzere kültürel ve dini kimliğin idarede belirleyici bir rol oynayıp oynamadığı sorusunu tekrar canlandırırken, tıpkı vakitte, Fukuyama’nın ekonomik öngörülerinin ögelerini da doğruluyorlar. Siyaset yapıcılar ve analistler için Suriye olayı değerli dersler sunuyor. Birincisi, laikliğin ekonomik çağdaşlaşmanın ön şartı olduğu varsayımına meydan okuyor. Ayrıyeten, piyasa odaklı ekonomilere tabiatı gereği karşı olmayan, İslamcı hareketlerin uyarlanabilirliğini de vurguluyor.

ŞARA TÜRKİYE ÖRNEĞİNİ Mİ SEÇTİ; SİYASAL İSLAM HÜR PİYASA KAPİTALİZMİ UYUMU

Suriye’deki yeni yapı, Soğuk Savaş sonrası jeopolitiği şekillendiren baskın anlatıların yine değerlendirilmesini mecburî kılıyor. El-Şara idaresindeki Suriye, ne Huntington’ın medeniyet çatışmalarının direkt bir onayı ne de Fukuyama’nın liberal demokratik ülküsünün tam bir onayıdır.

Bunun yerine, ideolojik hudutların giderek daha akışkan olduğu bir dünyada, idarenin evrimleşen tabiatını yansıtan, bir melez modeli temsil ediyor. Suriye’de siyasi İslam ile özgür piyasa kapitalizmi ortasındaki etkileşim, izlenmesi gereken değerli bir gelişme olacak. Şu anda Şam’da değerli bir tesire sahip olan Türkiye’de olduğu üzere, bu dinamik, Orta Doğu’da idarenin geleceğinde daha geniş bir eğilime işaret ediyor olabilir.