Karar’dan Davutoğlu’na itiraz: Kendimizi kandırmayalım

Karar gazetesi Genel Yayın Yönetmeni İbrahim Kiras, bugün yayınlanan ‘Çözüm konuşuyorsak biraz gerçekçi olalım’ başlıklı yazısında terör örgütü PKK elebaşı Öcalan’ın örgütüne yaptığı silahları bırakma daveti ve takip eden süreç hakkında tenkitlerde bulundu.

“BAŞARILI OLMASINI DİLEMEK DURUMUNDAYIZ”

Kiras’ın yazısı şöyle:

Uzun uzunluklu bir hazırlığa, bir planlamaya dayanmıyor olsa da bölücü terör örgütünün silah bırakmasını öngören bugünkü siyasi teşebbüsü bir fırsat olarak kıymetlendirmek ve başarılı olmasını dilemek durumundayız. Bu ortada ortak geleceğimizi ilgilendiren bu bahiste iktidar ağzıyla tekrarlanan sloganik sözlerle yetinmeyip farklı görüşlere ve eleştirel yaklaşımlara da açık olmak gerekir. Barika-i hakika müsademe-i efkardan doğar…

Dolayısıyla bu konuda kuşku, dert, tereddüt belirtmek, yol haritasını sorgulamak, bardağın boş tarafını göstermeye kalkışmak “Yoksa sen barış istemiyor musun, terörün sona ermesine karşı mısın, akan kan durmasın mı?” formundaki reaksiyonlara yol açmamalı.

“GERÇEKÇİ OLMAK LAZIM”

Ayrıca gerçekçi olmak lazım. Çok ümitlere kapılıp sonradan hayal kırıklığı yaşamamak lazım. Olmasını dilek ettiğimiz değil, olabilecekler üzerinde hesap yapmamız lazım.

Daha evvel de tahlil süreci denemeleri yapıldı, daha evvel de Öcalan PKK’ya silah bırakın daveti yaptı, daha evvel de PKK ateşkes ilan etti… Sonra her seferinde her şey yine eski haline dönmedi mi? Üstelik daha evvelkiler planlı programlı ve büyük ölçüde karşılıklı uzlaşmaya dayanan teşebbüslerdi. Bu seferkinin sonuca ulaşması için fazladan ne yapılması gerekir diye düşünüyor muyuz?

Bahçeli’nin en başta söylediği biçimde sadece “Öcalan’ın örgütü feshetmesi ve karşılığında umut hakkından yararlandırılması” kâfi mi bu sürecin başarılı olması için? Terör örgütü kendini feshedince terörü besleyen bataklık da kurutulmuş olacak mı?

“HANGİ SİYASETÇİ BUNA EVET DER”

PKK ve DEM Parti cenahı açıkça “Yetmez, bunun için türel garanti lazım” diyor. Hukuksal teminat dedikleri, üniter ulusal devlet yapısının desteği olan anayasal vatandaşlık tarifindeki Türk isimlendirmesinin kaldırılması. Biraz gerçekçi olalım, milletin isminden vaz geçmeyi gerektiren bir “çözüm”ü kim kabul eder? Millet kabul etmeyeceğine nazaran hangi siyasetçi buna evet der?

Bunu AK Parti’nin Meclisteki DEM Parti kümesinin oylarıyla erken seçim kararı alıp Erdoğan’ı aday yapma niyetiyle açıklayanlar görüyoruz. İktidar partisinin bu formülle sandığa gitmeyi tercih edeceğini düşünmek akla mantığa uygun mu? O sandıkta neyin oylanacağını bilmez mi bir siyasetçi?

Bu bir yana, “Türk kelamında etnik kimliğe de referans var” diye milletin ortak isminden vazgeçmek ne kadar mantıklı? Ona bakarsanız birebir durum Türkiye isminde de var. Onu da mı değiştireceğiz? Bunun sonu var mı? Hem neredeyse bütün ülkelerde birebir “problem” yok mu? Fransız, İngiliz, Alman, İtalyan milletleri taşıdıkları isimdeki “etnik referans” yüzünden diğer isimlendirmeler mı arıyorlar kendilerine? Yoksa ortak tarihlerinin oluşturduğu ortak kültüre ve anayasal eşit vatandaşlığa dayalı çağdaş millet anlayışını güçlendirmek ve ayakta tutmak için mi çabalıyorlar?

Biz niçin o denli yapmıyoruz? Niçin işin kolayı varken zorun peşine takılmaya heves ediyoruz? Neden birleşmeye değil, ayrışmaya temayül gösteriyoruz? Gerçek manada çağdaş bir toplum, çağdaş bir millet olamadığımız için mi?

“KABİLECİLİK AŞAMASI”

Bir türlü kabilecilik basamağından ileri gidemediğimiz için mi? Soyla belirlenen küçük küme aidiyetlerini aşıp geniş kültür yerinin ve hukukun birleştirdiği bir toplum olamadığımız için mi?

Eğer bizim “gerçek sorunumuz” buysa tahlil süreçleriyle, Kürt açılımlarıyla çözülmesi mümkün olmayan bir sıkıntıdan kelam ediyoruz demektir. Hatta çözdükçe dolaşacak bir sorun yumağından kelam ediyoruz.

“KENDİMİZİ KANDIRMAYALIM”

Kendimizi kandırmayalım, entelektüel yeri ve teorik çerçevesi olmayan anlık bir siyasi atakla en değerli toplumsal problemlerimizden birini çözemeyiz. Terör örgütünün terminolojisinden ödünç aldığımız kavramları kullanarak terörü yenemeyiz.

Kendimizi kandırmayalım, Türkiye’de Kürt sıkıntısının çözülmesi mevcut kimlik anlayışı çerçevesinde mümkün değildir. Bu ülkede Türk ismini benimsemiş olan millet çoğunluğu bu isimlendirmeyi türlü etnik kimlikleri de kapsayan hem siyasi hem de kültürel bir üst kimlik olarak kabul etmiyorsa etnik ayrılıkçılık eğilimleri durdurulamaz. Ahalinin bu türlü bir anlayış düzeyine ulaşması için ise toplumun seçkinlerinin rehberliğine muhtaçlık vardır fakat siyasetçiler, gazeteciler, aydınlar, sanatkarlar, akademisyenler vs. üzere halka yol göstereceğini umduğumuz kesimde de bu manada gelişkin bir zihniyet hakim değil.

Mesela siyasetçilerimiz “Türkler ve Kürtler etle tırnak gibidir” derken yahut “Türküyle, Kürdüyle, Arabıyla, Çerkeziyle…” diye konuşurken etnik kimliklerden biri olarak saydıkları Türk kimliğini sonra nasıl ortak ulusal kimlik olarak savunabilirler? Bu problem üzerinde baş yoran kaç aydınımız var?

Anayasaya “Bu devlete vatandaşlık bağıyla bağlı olan herkes Türk’tür” diye yazmışız ancak konuşurken “Türkler ve Kürtler…” diye konuşuyoruz. Bu çelişkinin farkında olan kaç siyasetçi var sanki?

“NE KADAR FARKINDAYIZ”

“Kürt sıkıntısının çözülmesi için 66. unsur kaldırılsın” diyenlere kızıyoruz ancak “Kaldırmaya kimsenin gücü yetmez” dediğimiz o unsurun söz ettiği mananın biz ne kadar farkındayız?

Kim ne derse desin, bu tablo topyekun sosyolojik gelişme eksikliğiyle ilgili bir sıkıntıyla karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor. Zati Türk toplumu sadece alt etnik kimlikler itibariyle değil daha birçok bakımdan ayrışmış, daha doğrusu bütünleşmesini tamamlayamamış, yani millet olamamış bir yığın durumunda. Münasebetiyle ayrılıkçı terörü şu yahut bu prosedürle durdurmak ayrılıkçı eğilimleri ortadan kaldırmak manasına gelmeyecektir. Zira ayrılık zihinlerimizde…

Bütün bu “teorik” sorunlar bir yana… “Çözüm yanlısı” aydınlarımız haksız, hukuksuz, adaletsiz yaklaşımların doğurduğunu yahut büyüttüğünü argüman ettikleri sorunun artık hukuk şuuru ve demokrasi hissiyle hareket edilerek çözüleceğini söylüyorlar mı? Söylemiyorlar. Vaziyet ortada.

Demokrasi fikriyle münasebeti ve toplumdaki demokratik taleplere yaklaşımı malum olan bir siyasi iktidarın getireceği tahlilin gerçek bir tahlil olacağına inanmak istiyorlar. Hukuk nosyonu, adalet anlayışı, yargıya bakışı ortada olan bir siyasi iktidarın eliyle adil bir sonuca ulaşmayı umuyorlar. Anayasa Mahkemesi kapatılsın diyen bir siyasi partinin öncülüğünde geliştirilen tahlil formülünün kalıcı ve kapsayıcı olmasını bekliyorlar.

Bana sorarsanız, “Sorun çözülsün de hukuk hassasiyeti olmadan, metodun yahut sonuçlarının demokratik olması gözetilmeden çözülsün, kâfi ki çözülsün!” diye düşünen kendini kandırmış olur.

Sorun o denli çözülmez. Ben çözdüm oldu yaklaşımıyla sıkıntılar büyütülür, hatta yeni meseleler üretilir.

“BARIŞ GETİRECEKSE GÜZEL”

Gelecek Partisi Genel Lideri Ahmet Davutoğlu, terör örgütü PKK elebaşının açıklamalarının akabinde sürece ait, “İlk olumlu tarafı, 2013’te silahlı kümelerin Türkiye’den çıkmasını söylerken, artık direkt olarak örgüt tasfiyesinden bahsediyor. İkinci olarak, yeni açıklama devlet yapısını tartışmıyor; Üniter devlet yapısı içinde demokratikleşmekten bahsediyor. Olumsuz istikametleri ise, üçlü bir ayak oluşmuş: AK Parti, MHP ve hatta İmralı. Barış getirecekse hoş, sonuca bakarız” dedi.